martes, 30 de agosto de 2016

Rima

La RAE define esta palabra como “identidad de sonidos vocálicos y consonánticos, o solo vocálicos, a partir de la última vocal acentuada en dos o más versos; composición en verso, del género lírico; conjunto de los consonantes de una lengua; conjunto de los consonantes o asonantes empleados en una composición o en todas las de un poeta”.

Procede del occitano antiguo rima “verso”, este del latín rhythmus “ritmo”, que finalmente se remonta al griego ῥυθμός “ritmo” (derivado de ῥεῖν “fluir”). La rima está directamente relacionada con el ritmo, ya que ayuda a proporcionarlo en una composición, de modo que se ha tomado el mismo término para designarla, aunque ha evolucionado de diferente forma.

Un ejemplo griego de cómo se utilizaba ῥυθμός se halla en la Anábasis de Jenofonte (s. V-IV a.C.), en Xen. Anab. 6.1.8: “ὁ δὲ τρόπος τῆς ὀρχήσεως ἦν, ὁ μὲν παραθέμενος τὰ ὅπλα σπείρει καὶ ζευγηλατεῖ, πυκνὰ δὲ στρεφόμενος ὡς φοβούμενος, λῃστὴς δὲ προσέρχεται: ὁ δ᾽ ἐπειδὰν προΐδηται, ἀπαντᾷ ἁρπάσας τὰ ὅπλα καὶ μάχεται πρὸ τοῦ ζεύγους: καὶ οὗτοι ταῦτ᾽ ἐποίουν ἐν ῥυθμῷ πρὸς τὸν αὐλόν” (he aquí cómo hace esta danza uno de ellos, después de haber puesto en tierra junto a sí las armas, siembra y conduce el arado, volviéndose frecuentemente como si tuviera miedo; en esto avanza un bandido. Entonces el otro corre a sus armas, le sale al encuentro y lucha con él delante del arado. Todo esto al compás de un aire tocado en la flauta).

No hay comentarios:

Publicar un comentario